Spotkanie z poetką Barbarą Marianną Orzechowską

"Psterka motyli”  tytułowy wiersz prezentowanego dziś tomiku, a w nim metafizyczna magia snującą się wokół bezsenności.

 

Chociaż zapisałam tobą

wszystkie białe godziny

w snu wielkiej i ciepłej rzece

nie mogę się zanurzyć

chociaż noc srebrem

po dachach płynie

dla mnie rozkwita róża

z kropli czerwonej

wśród lawendowych wzgórz tej nocy

błądzę

niczym pasterka motyli

na miłość chora.

„Na wysokich obcasach”, portret romantycznej, pełnej emocji, uczuć i roztargnienia, kobiety, w której każda z was odnajdzie kawałek siebie.

 

Maluje usta obrazy

Wrzuca w otchłań torebki

Bilet kasztany

Zielone wiersze

Czasami wyprzedzi wiatr

O jedną milę

Wierzy

„na pewno zdążę”

jej serce samotny korsarz

Pod różowym żaglem

Wieczorem dzwoni do kota

 i płacze

 

  Ciche wyznanie w utworze  „Szkic” przekazuje nam lekkie muśnięcie nadziei i bijące z niego pragnienie bliskości.

 

Jeszcze będą dni otwarte wschodu

Słońce w gałęziach drzew

Nowe ptaki zagnieżdżą się gdzieś

Otworzy się płatek po płatku kwiat,

 jeszcze kaczeńce kurcząt,

w zieleni traw

dlatego nie przeszkadza mi

że się niebo przegląda w kałuży

ani nawet to

że wciąż jesteś daleko.

 

 „Zgoda” to przyzwolenie  na miłości, na wspólną przyszłość …

 

Ty zupełnie przypadkowy

Spodobał mi się sposób w jaki wymawiasz

Moje imię więcej

Jakbyś czytał promień słońca

I ciebie wciąż więcej albo

To moja zgoda na wspólny stół

Na wieczory kołysane w ramionach

Na dzieci podobne do nas

 

Minimalizm poetycki w „Śladach na piasku” pokazuje, że wystarczy  zaledwie kilka wersów, aby przedstawić w nich całą prawdę o nieuchronnie upływającym czasie.

 

O jakże szybko rosną skrzydła

godzinom

jak szybko dojrzewa zachodnia

zorza

kiedy ja się kwiatów poradzę

i ze szczęściem oswoję